Hoe ga ik om met mijn hooggevoeligheid?

Dit is een verhaal over Judith. Judith is hooggevoelig en ervaart dit als een last. Vooral in gezelschap komt ze dit tegen, dan kan ze zich een vreemde voelen. Dit maakt haar boos op zichzelf en op de situatie. “Waarom kan ik niet gewoon gezellig meedoen?” Lang heeft ze de hooggevoeligheid genegeerd, maar inmiddels heeft ze het herkend. Accepteren lukt nog niet. Omdat ze er graag bij wil horen gaat ze regelmatig over haar grenzen heen, wat naderhand een terugslag geeft hetgeen zich uit in vermoeidheid en depressieve klachten.
Nadat Judith alles geprobeerd heeft om zichzelf en dat nare gevoel te veranderen en daar gefrustreerd en uitgeput van is geraakt, maakt ze de radicale keuze om de weg van acceptatie te bewandelen. Judith leidt nu een leven waar ze vroeger op had gehoopt, maar waarvan ze dacht dat het haar nooit zou lukken.

Vervang hooggevoeligheid door wat op jou van toepassing kan zijn (onzekerheid, energiegebrek, pijn, ziekte, depressiviteit, burn-out) en kijk of het verhaal over Judith je inspireert in het vinden van jouw gemak.

Gelukkig willen zijn

Ieder mens wil graag gelukkig zijn, zo ook Judith. Net als iedereen wil ze graag ‘erbij‘ horen. In gezelschap pakt ze – door haar hoge sensitiviteit – , zonder dat ze er erg in heeft, signalen op die mensen uitzenden zonder ze uit te spreken. Omdat het onuitgesproken blijft kan ze er niets mee, wat spanning geeft in haar lijf. In gezelschap voelt ze zich een vreemde terwijl het lijkt dat verder iedereen zich gemakkelijk voelt. Als ze daarna thuis komt is ze neerslachtig en uitgeput. Om dit nare gevoel niet te voelen, duwt ze het weg “Want” zo denkt Judith, “als dit gevoel weg is, voel ik me beter.” Door deze gedachte raakte ze nog meer vermoeid. Het nare gevoel blijft ondertussen opkomen en wordt in de loop van de tijd zelfs erger. Judith raakt steeds meer verbitterd, onzeker, eenzaam, machteloos en moedeloos.

Judith’s behoefte aan verbondenheid

Vanuit de behoefte om verbinding te ervaren met de mensen om zich heen, stemt Judith zich helemaal af op de ander, om zo op gelijk niveau met diegene te kunnen zijn. In de praktijk blijkt dat Judith zich dan alleen afstemt op haar gesprekspartner en niet op zichzelf. Later, als ze alleen is, herkent ze dat ze niet met zichzelf in contact is geweest.

Afhankelijk voelen van de ander

Judith is zich ervan bewust dat ze dit patroon herhaalt. Het maakt haar verdrietig. Ze is boos op zichzelf dat ze dit gedrag blijft herhalen. Tegen zichzelf zegt ze: “In mijn behoefte aan contact stel ik me afhankelijk op naar de ander en hoop dat de ander me ziet, wat bijna nooit gebeurt. Dus ga ik nog harder werken en ga ik voldoen aan verwachtingen van de ander, in de hoop dat die ander mij dan wel gaat zien. Het helpt niet, ik raak verward en daarna voel ik me rot, eenzaam, uitgeput.” Dit maakt Judith onzeker en ze vraagt zich af: “Waarom ben ik niet als iedereen en kan ik niet gewoon gezellig meedoen? Wat is er mis met mij?”

Wegduwen van het nare gevoel

Na de verwoede en mislukte pogingen om contact met de ander te ervaren veroordeelt ze zichzelf. Waarna vervolgens haar aandacht gaat naar het wegduwen en afkeuren van de nare gevoelens die door zo’n ervaring naar boven komen: “Ik doe het verkeerd. Dat ik me rot voel is niet goed. Dit nare gevoel moet weg.” Haar focus ligt op het wegduwen en vermijden van haar emotionele pijn, waardoor het leven in haar stagneert en niet kan doorstromen.

Een nieuw perspectief

De omslag in Judith’s leven kwam toen ze er emotioneel en fysiek behoorlijk doorheen zat en besloot ondersteuning te zoeken bij een coach. De coach liet haar een andere mogelijkheid zien en voelen hoe om te gaan met haar hooggevoeligheid, middels de weg van herkenning, erkenning en acceptatie. De sessies maakte iets in Judith wakker. Ineens kon ze haar situatie zien vanuit een heel ander perspectief.

Loslaten van de droom, een rouwproces

Ze leerde om haar droom, gezien te worden in haar hooggevoeligheid, te herkennen en te erkennen. Ze leerde haar voorstelling van hoe dit zou moeten worden ingevuld los te laten. Dit was eerst niet makkelijk en zette haar in een rouwproces. Precies waar ze zo op had gehoopt en wat ze zo had gewild liet ze nu los. Ze verloor haar droom. De pijn die dit verlies gaf raakte een diepere laag bij Judith. Ze voelde zich in haar wezen aangeraakt. Het verlies voelde existentieel aan en schreeuwde om opgelost te worden.

Ontvangen en omarmen van de pijn

Door het omarmen van deze pijn en er veel over te praten, kon er nieuw leven binnenkomen bij Judith. Het was kiezen tussen beter of bitter (zie artikel: ‘Met of zonder bezieling’) en ze koos voor beter. Ze was er aan toe om volledig voor zichzelf te kiezen. Ze leerde om zichzelf het recht te geven om te mogen voelen wat ze voelde, vrij van oordeel. Wanneer er emoties, pijn, afkeuring, oordelen naar boven kwamen kon Judith deze in liefde ontvangen en als dit niet lukte, was dit ook goed. Ze ging er de strijd niet meer mee aan. Hierdoor gebeurde er iets wonderlijks in haar, er veranderde iets wezenlijks in haar.

Een nieuw begin

Wat ze niet had verwacht, gebeurde. Judith durfde weer nieuwe dromen binnen te laten en te beleven. Ze ervaarde de mogelijkheid van een nieuw begin. Een nieuw leven waarin ze contact voelt met zichzelf, zich gezien voelt door zichzelf, zich verbonden voelt met zichzelf. En van hieruit verbonden met de wereld en de mensen om zich heen. Dit was haar grootste verlangen.

Accepteren van (on)mogelijkheden

Als Judith zich nu in gezelschap begeeft zoekt ze bewust als eerste het contact met zichzelf. Ze is bekend met haar kwaliteiten, haar valkuilen en haar (on)mogelijkheden. De ene keer lukt het om hiervoor de aandacht en ruimte in te nemen. De andere keer lukt het niet. Maar nooit meer veroordeelt ze het gevoel dat het haar geeft. Ze accepteert wie ze is wat ze wel en niet kan en wat ze wel en niet voelt. Haar focus ligt niet meer bij het wegduwen van de emoties maar richt zich nu op het omarmen daarvan.

Leven stroomt door Judith heen

Haar gevoeligheid heeft Judith geaccepteerd, wat niets heeft veranderd aan wie ze is, maar wel veel heeft veranderd in hoe ze zich voelt en hoe ze over zichzelf denkt. Ze voelt zich levendig, het leven stroomt door haar heen.
En een mooie bijkomstigheid, Judith heeft nu meer energie, waardoor ze meer onderneemt dan voorheen.

Ervaar je dit bij jezelf en wil je eraan werken? Persoonlijke begeleiding geeft inzicht, zelfvertrouwen en ontwikkeling.